نگاره سبز

زهر کرده ای کام مرا خاک 

شهره کرده ای نام مرا خاک

جلگه دریای غم بودهام از قدیم 

نمک زده ای تو آلام مرا خاک 

می جوشد ازهر گوشه ام چشمه طلا 

سیاه چو نفت کرده ای شام مرا خاک

کرمی جلیلیان  می سرایند ناز

که رسانند به عالم پیام مرا خاک

به این درشتی ناپدیدم به چشم همه 

به گوش دوستان رسان سلام مرا خاک

نگاره سبز...

من تو دورفیق ودو براریم سرد و گرم کشیه روزرگاریم هنوت می کنم بکو هنوم تا د مین سریا سری دراریم  نگاره سبز...

کلبه ای ساخته ایم از شاخه های نسترن 

رقص باد و ساز بلبل بر سر فرش چمن 

کاسه ز ین خورشید به دستان رضا 

شوق را آورده است در کوچه باغ قلب من

نگاره سبز...

می بارد از چشم غزل قطره های غم بر سنگ بقض نقش بسته اندژاله های نرم یک باغ از قصیده هجران روی ماه سوزاند بوته های خشک در بیشه ستم صحرای دل عطش دارد از چشمه های خشک کو برگ سبز عاشقی با شاخه قلم شرم دارند ز صبح میخ های دل سیاه دانند که رسوا می شوند در کوچه های وهم درخت مهربانی فاش کرده است خار نمک کجایی که زخم قد کرده است علم دل پدر از کینه ها یک کوه آتش است این فاجعه شعله کشد در کشت خاطرم شب گریه می کند به احوالش خویش بریدن سه غنچه را زآغوش گرم  نگاره سبز...